"Wat we meemaken blijft,
wat we delen verbindt"

Ik zie ze overal momenteel. Mensen die wandelen, die trainen voor de Vierdaagse. Ieder loopt zijn of haar eigen tempo.

Ze zat daar. In die stoel naast het bed waar hij lag. Haar hand nog steeds in de zijne.Hij was zojuist overleden. Zacht. Stil. Zoals hij geleefd had.Geen drama, geen haast. Gewoon… gaan als het moment daar is.

Het is algemeen bekend dat kinderen mijn hart hebben.

Daar stonden ze, samen…. De jonge moeder die al zo lang zwanger wilde worden en haar eerstgeboren zoontje. Maar wat normaal een prachtige aanblik zou moeten zijn, was nu zo ontzettend hartverscheurend.

Ik leerde de afgelopen jaren dat kinderen na het overlijden van een dierbare soms extra verdrietig zijn en blijven omdat ze denken dat die persoon dan wel in de hemel (of bij de sterren) is, maar daar is diegene dan wel alleen. Want verder is iedereen nog hier. Ze zijn dus verdrietig omdat ze denken dat hun dierbare dat ook wel moet zijn…..

Als jij ons belt, verdrietig, ‘opgelucht ’of juist geschokt, verslagen en vol pijn.Op zoek naar steun en hulp waar nodig ,dan willen wij er voor je zijn.

Ken je dat? Dat je weggaat op je werk, van huis of ergens anders en dat je dan zegt: “Tot morgen”. Een zin die zo vanzelfsprekend lijkt, maar het niet is.

“Ik hoorde dat jij gestopt bent.”

Ik mocht vandaag mijn eigen vader weer omarmen en een cadeau geven. Juist, door mijn werk weet ik hoe bijzonder dat eigenlijk is. Hoe is dat voor jou vandaag?

 Ik ben op Schiphol om mijn Moederdag cadeau van dit jaar te krijgen… Onze jongste dochter komt zo thuis van 10 dagen Kenia. Met een groep van onze kerk is ze via Compassion daar naartoe geweest voor een Muskathlon. Een sportieve prestatie waarmee ze geld ophalen voor de kinderen daar. Ik sluit mijn dochter zo als het goed is weer in mijn armen. Zo fijn. En hoewel mijn moeder een zware tijd doormaakt en zich dapper staande houdt, is ze er nog en gaan we bij haar en mijn vader op de koffie. weet ik hoe gezegend ik ben.

Na een crematie mag je in Nederland niet direct de as mee naar huis nemen. De wet schrijft voor dat je pas na een maand de as mag komen halen. Dat doen nabestaanden bijna altijd zelf. Ook de ouders van een lieve jonge jongen waar ze helaas enkele weken geleden onverwachts afscheid van moesten nemen.

Een zaal vol. Vol mensen die het onvermijdelijke komen doen. Vol jongeren die amper weten waar ze met hun emoties naartoe moeten. Vol met mensen die het gezin komen steunen. Want vandaag is het moment daar dat er afscheid genomen moet worden. Afscheid van een jonge man. Een zoon, broer, vriend en zoveel meer.

Ken je dat gevoel….? Dat gevoel dat de tijd tussen je vingers door glipt. Dat een jaar supersnel voorbij gaat en het nog maar zo kort geleden was, dat je zelf ging trouwen of de kinderen klein had? Ik had dat de laatste tijd regelmatig. Ik hoop volgende maand 48 te worden en mijn vriendinnen zijn inmiddels allemaal de 50 gepasseerd. Pfffhhhh 50…. Dat vond ik vroeger echt heeeeeeel oud. Ik heb dan soms dat beangstigende gevoel van… voor ik t weet is alles voorbij…maar ik kan de tijd niet stoppen.En met alleen maar hard werken gaat de tijd niet minder snel, integendeel….

De papa die cadeautjes krijgt.De papa die wordt gemist.De papa die je knuffelen kan.De papa die in de hemel is.De papa die geen kind mocht krijgen.De papa die zijn kind verloor.De papa die als bonus kwam.De papa die er altijd bij hoort.De papa in je hart,De papa die jij mist.De papa aan wie je vandaag denkt,Omdat het Vaderdag is.

Moederdag heeft vele kleuren

Vanuit het dal de berg weer op….

“Wat ben ik blij dat hij jouw boekje heeft ingevuld.” Deze opmerking komt uit haar tenen. Ze zit op het puntje van de grote leunstoel waar haar vader altijd zat als hij tv keek. Haar hoofd rust in haar handen…ze is moe. Moe van het denken en van alle spanning. Vanmorgen is haar vader gevonden door de thuiszorg. Hij is zomaar ineens in zijn slaap overleden. Haar broer woont in het buitenland en haar ouders zijn al lange tijd gescheiden.

Gisteren was een mooie en bijzondere dag…. Het begin van een nieuw avontuur. Ik had de eerste opnames van mijn podcast die binnenkort gaat starten. (En ook op YouTube komt). De eerste drie podcasts zijn opgenomen en worden de komende tijd klaar gemaakt voor uitzending. En nieuwe opnames staan al in de planning. Ik mocht voor de eerste drie uitzendingen in gesprek met de ouders van Roan, de moeder van Djay en de moeder van Tess. Kindjes die stilgeboren zijn. Wat was het bijzonder om elkaar (soms na jaren) weer te zien. Samen te praten over hun liefde voor hun kindje, de bevalling en het rouwproces. en hoe ze hun leven daarna weer hebben opgepakt of aan het oppakken zijn.