Daar stonden ze, samen….
De jonge moeder die al zo lang zwanger wilde worden en haar eerstgeboren zoontje.
Maar wat normaal een prachtige aanblik zou moeten zijn, was nu zo ontzettend hartverscheurend.
Daar stonden ze, samen….Een grote en een heel klein kistje, voor in de zaal van het crematorium.
In de stilte waren de vragen hoorbaar.
Vragen waar geen goed antwoord op is.
Vragen die ook ik mijzelf gesteld heb.
In de muziek voelden we de emotie.
In de verhalen de herinneringen en Goddank waren er ook woorden van troost.
Van verbinding, van Liefde, van Licht dat overwint en van een hoop die sterker dan de dood is.
De hoop die iedereen deelt, gelovig of niet,
de hoop op een Tot Ziens
in plaats van een vaarwel.
Soms haat ik mijn werk, maar tegelijkertijd ben ik zo dankbaar dat ik het verschil mag maken, daar waar ik nodig ben.