Ik zie ze overal momenteel. Mensen die wandelen, die trainen voor de Vierdaagse. Ieder loopt zijn of haar eigen tempo.
Hoewel ik geen wandelaar ben, bedacht ik me deze week dat dit eigenlijk precies is wat ik en mijn team doen: met families meewandelen. De laatste, zware stukken van bijzonder mooie wandelingen samen. Wij wandelen mee. Niet voorop, niet achteraan, maar naast de mensen die ons nodig hebben.
Op dat kwetsbare stukje tussen afscheid nemen en laatste herinneringen maken. Waar de dagen stil lijken te staan en je niet weet wat je nodig hebt, behalve iemand die blijft. We zijn die steun, de schouder om op te leunen, de rustige stem die zegt: “Houd vol. ”De hand op je rug om je te helpen als het tempo je te veel wordt.
We kunnen het niet overnemen, maar we helpen je wel dragen. Zacht, met aandacht en zonder haast. Wij werken niet met de dood. Wij werken met de liefde. De liefde die achterblijft en er altijd zal zijn.
We helpen je om afscheid te nemen zoals het bij jullie past. Er is geen goed of fout, geen moeten, maar samen zoeken naar een vorm die klopt. Zodat jij de wandeling kunt volhouden en je doel bereikt.
Pas dan laten we je weer los. Altijd verwonderd over het gekregen vertrouwen en dankbaar dat we een stukje met jullie mee mochten lopen.