Voorregeling

Het was op een rustige dinsdagochtend toen meneer en mevrouw De Vries bij ons aan tafel schoven.
Geen directe aanleiding, geen overlijden in de familie. Gewoon… omdat ze er de laatste tijd vaker over spraken.
“Wat als het straks zover is? Wat zou jij willen? En hoe wil je dat we dat aanpakken?”
Vragen die ineens meer ruimte innamen dan vroeger. Niet omdat ze angstig waren, maar juist omdat ze het goed wilden doen,
voor elkaar, maar ook juist voor hun kinderen.

Dus zaten ze bij ons, aan de grote houten tafel, in ons uitvaarthuis. Met een kop koffie, en een mapje met papieren
waarin ze wat wensen hadden opgeschreven. Geen moeilijke vragen, geen beladen sfeer, maar een open,
warm gesprek waarin we samen nadachten over hoe het later zou mogen verlopen.
Wie moeten we bellen? Welke muziek raakt u echt? Wat vindt u belangrijker: eenvoud of symboliek?

Zo’n voorregeling, het vooruit vastleggen van wensen rondom een uitvaart, is niets anders dan zorgen voor rust.
Niet alleen voor jezelf, maar vooral voor de mensen die je achterlaat. Want op het moment dat het verlies zich aandient,
zijn zij degenen die in verdriet achterblijven en beslissingen moeten nemen.
Hoe mooi is het als ze daarbij kunnen terugvallen op een gesprek dat jij ooit zelf al met ons voerde?

Soms schrijven mensen hun wensen heel gedetailleerd op. Soms blijft het bij een aantal grote lijnen. Alles is goed
en alles blijft flexibel: je kunt op elk moment iets aanpassen. Het belangrijkste is dat er duidelijkheid is en dat het een gerust gevoel geeft. Net als bij meneer en mevrouw De Vries.
Toen we afscheid namen zeiden ze: “Het is goed zo. We weten nu wat we willen en dat geeft ons rust.”